W drugiej połowie XVIII w. w Niemczech następuje znaczne ożywienie intelektualne i artystyczne. Do głosu dochodzą młodzi twórcy, którzy ograniczenia wynikające z racjonalistycznej filozofii i estetyki klasycystycznej odczuwają jako krępujące. Poszukują oni nowych inspiracji. Odnajdują je na przykład w myśli Jeana‑Jacques’a Rousseau i wzorem tego filozofa eksponują uczucie jako wartość nie mniej ważną niż rozum.

W kulturze niemieckiej czas intelektualnego fermentu nazywany jest „okresem burzy i naporu”. Najważniejszymi twórcami tego ruchu byli poeci Johann Wolfgang Goethe oraz Friedrich Schiller.