Ostatnie dekady XIX wieku były w Europie wyjątkowo spokojne. Okres ten zaczęto powszechnie nazywać la belle époque, czyli „piękna epoka”. Życie kulturalne kwitło – powstawały cyganerie artystyczne, pojawiały się nowe prądy w sztuce, a ta stawała się coraz bardziej wysublimowana i elitarna. Z czasem jednak zaczęto odczuwać panującą rzeczywistość jako stagnację, a wyrafinowanie artystów uznano za przejaw ich wewnętrznego wypalenia. Pod zewnętrznym pięknem często kryła się melancholia wywołana przeczuciem schyłku kultury europejskiej. Dlatego epokę zwykło się też nazywać innym francuskojęzycznym terminem – fin de siècle, czyli „schyłek wieku”.