W języku polskim używany jest związek frazeologiczny „kwestia smaku”, który oznacza, że sposób oceny tego, czy coś nam się podoba, jest sprawą poczucia smaku lub kwestią indywidualnego gustu. Z punktu widzenia estetyki istnieją jednak kryteria, dzięki którym można obiektywnie stwierdzić, że coś jest piękne. Posiadanie gustu nie musi być więc wrodzone. Dobry smak, poczucie piękna i harmonii można wyćwiczyć, a już w starożytności grecki filozof Platon nierozerwalnie łączył piękno z dobrem i prawdą, tworząc słynną triadę wartości. Oznacza to, że także kompetencje kulturowe pozwalające nam odróżniać piękno od brzydoty, sztukę wysoką od kiczu mogą – w określonych okolicznościach – ocalić moralność człowieka. Na takie aspekty dyskusyjnej kwestii gustu zwrócił uwagę Zbigniew Herbert w wierszu Potęga smaku.