Ważne daty

Lata dziecięce i młodzieńcze Fryderyka Chopina

Dnia 1 marca 1810 roku w Żelazowej Woli, w dworku należącym do hrabiów Skarbków, przychodzi na świat dziecko, które zapisze się na stałe w annałach historii, nie tylko jako najwybitniejszy przedstawiciel muzyki polskiej, ale muzyki romantycznej w ogóle. Jest nim Fryderyk Franciszek Chopin. Mikołaj Chopin, ojciec dziecka, spolonizowany Francuz, zajmował się edukacją młodzieży. Natomiast matka, Justyna z domu Krzyżanowska, dbała o ognisko domowe. Fryderyk miał jeszcze trzy siostry: najstarsza to Ludwika, a dwie młodsze Izabela oraz Emilia. Od najmłodszych lat Fryderyk miał styczność z muzyką, słuchał gry na fortepianie oraz śpiewów Państwa Chopinów. Pierwszych regularnych zajęć gry na fortepianie udzielał małemu Chopinowi Wojciech Żywny, Czech z pochodzenia. Zapoznaje on swego ucznia ze światem muzyki Jana Sebastiana Bacha, Wolfganga Amadeusza Mozarta, kompozytorów których Chopin będzie darzył wielkim uwielbieniem do końca życia. W 1812 roku Żywny miał oznajmić, że nauczył Chopina wszystkiego, czego potrafi – uczeń przerósł mistrza. Z tego okresu pochodzą pierwsze próby kompozytorskie Chopina, będące drobnymi improwizowanymi utworami. Gdy chłopiec miał zaledwie 7 lat, wydano jego pierwszy utwór – Poloneza g‑moll, tworzącego wraz z Polonezem B‑dur i As‑dur grupę trzech polonezów dziecięcych. Ten ostatni skomponowany został na imieniny Wojciecha Żywnego. Następnie Chopin trafia pod opiekę jednych z najbardziej wpływowych osób w świecie muzycznym Księstwa Warszawskiego – kompozycji uczy się u Józefa Elsnera, a w tajniki gry na fortepianie oraz organach zagłębiał go Wilhelm Würfel.

W 1813 roku Chopin wstępuje do Liceum Warszawskiego, gdzie zostaje przyjęty do klasy IV. Przez następne 3 lata nauki zdobywa wykształcenie ogólne, kończąc szkołę z bardzo dobrymi ocenami. Podczas nauki w liceum zawiązuje długoletnie przyjaźnie z Julianem Fontaną, Janem Matuszyńskim, Wilhelmem Kolbergiem i Tytusem Woyciechowskim. Wakacje Fryderyk spędza podróżując. Poznaje przy tym folklor polski, a zwłaszcza muzykę ludową, pod której oddziaływaniem pozostanie do końca życia. Z tego czasu pochodzi przeznaczony dla rodziny list relacjonujący pobyt Chopina w Szafarni zatytułowany Kuryer Szafarski, w którym to młodzieniec z dowcipem i dziennikarskim zacięciem opisuje interesujące go wydarzenia. To podczas wakacji spędzanych na wsi Chopin zapoznaje się z folklorem, który będzie silnie oddziaływał na jego twórczość. Na plan pierwszy wychodzą w tym kontekście MazurkiMazurekMazurki. Co ciekawe, chopinowskie Mazurki nie stanowią cytatów z muzyki ludowej, wszystkie pomysły melodyczne pochodziły z inwencji samego kompozytora. W tym okresie widoczne stają się w twórczości Chopina wpływy modnego wówczas stylu brillantBrillantbrillant. Chopin pisze coraz bardziej zaawansowane i dojrzalsze kompozycje, czego daje wyraz opatrując opusem 1 wydanie Ronda c‑moll z 1815 roku.

Chopin w 1826 roku rozpoczął naukę w Szkole Głównej Muzyki, gdzie uczęszczał na zajęcia z harmonii i kontrapunktu do Józefa Elsnera. W tym czasie powstają pierwsze dzieła z towarzyszeniem orkiestry i utwory kameralne: Wariacje B‑dur na temat La ci darem la mano z Don Juana Mozarta op. 2, Fantazja A‑dur na tematy polskie op. 13, Trio g‑moll op. 8. Chopin kończy Szkołę Główną Muzyki w Warszawie w 1829 roku. Na samodzielną drogę twórczą wkracza z oceną wystawioną mu przez Elsnera: „szczególna zdatność, geniusz muzyczny”. Chopin wyjeżdża do Wiednia w 1829 roku. Daje tam dwa koncerty z wielkim sukcesem, wykonując Wariacje B‑dur op. 2, Rondo à la Krakowiak op. 14 oraz improwizuje. Prasa donosiła: „Bez rozgłosu zjawił się tutaj i znikł jak meteor […]” Uskrzydlony odniesionym sukcesem wrócił do Warszawy, aby skomponować swoje dwa arcydzieła: Koncert fortepianowy f‑moll op. 21 oraz e‑moll op. 11. Inspiracją do powstania drugiej części Koncertu f‑moll była Konstancja Gładkowska, która była obiektem młodzieńczej fascynacji Chopina. W liście do Tytusa Woyciechowskiego kompozytor pisał: „[…] bo ja już może na nieszczęście mam swój ideał, któremu wiernie, nie mówiąc z nim, już pół roku służę, który mi się śni, na pamiątkę którego stanęło adagio do mojego koncertu […]”.

R15VL5J6G7Gx31

Ilustracja przedstawia dworek w Żelazowej Woli, w którym urodził się Fryderyk Chopin. Dworek, to biały budynek z ciemnym pokryciem dachowym. Pokazana jest też droga dojazdowa do domku. Po prawej stronie fotografii znajdują się drzewa.

RgASjoGjzdBeD1

Ilustracja przedstawia „Kuryer Szafarski” – list opisujący pobyt Chopina w Szafarni w 1824 roku. Dokument zawiera tytuł napisany większą czcionką oraz treść.

RJnIzKBKljZbM1

Ilustracja przedstawia portret Józefa Elsnera. Fotografia przedstawia starszego, łysiejącego mężczyznę. Ubrany jest w białą koszulę i płaszcz zapinany na guziki. Cała fotografia jest w odcieniach czarno-białych i szarościach.

Życie na obczyźnie

Kierowany chęcią rozwinięcia swojej kariery muzycznej, Chopin postanawia wyjechać za granicę. 11 października 1830 roku odbywa się w Teatrze Narodowym koncert pożegnalny, na którym Chopin wykonuje swoje kompozycje. Niecały miesiąc później Fryderyk opuszcza Warszawę nie przypuszczając, że już nigdy do niej nie powróci. Udaje się znów do Wiednia, z nadzieją powtórzenia sukcesu z poprzedniego roku. Niestety, tym razem publiczność wiedeńska nie była już tak zaciekawiona jego muzyką. W Wiedniu otrzymuje też wiadomość o wybuchu powstania listopadowego. Chce wracać, walczyć, lecz cała rodzina oraz przyjaciele stanowczo mu tego odradzają. Od tej pory Chopin będzie zarzucał sobie, że został w Wiedniu. W listach oraz kompozycjach zauważalna jest zmiana, wyczuwalny jest tragizm oraz ślady przebytej depresji, które zastępują blask młodzieńczej wirtuozerii i niewinność. Powstaje wtedy ScherzoScherzoScherzo h‑moll op. 20 z melodią kolędy Lulajże Jezuniu w części środkowej, Ballada fortepianowaBallada fortepianowaBallada fortepianowa g‑moll op. 23 oraz Etiuda c‑moll „Rewolucyjna” op. 10 nr 12.

W 1831 roku kompozytor opuszcza Wiedeń i udaje się do Paryża, gdzie po raz pierwszy przed paryską publicznością występuje rok później w sali Pleyela, wywołując swoimi umiejętnościami pianistycznymi i kompozycjami istny podziw. Jak pisał wydawca Aristide Farrenc: „Jego sukces był ogromny, a przecie trzeba czegoś zupełnie wyjątkowego, ażeby wywrzeć wrażenie po tych świetnych pianistach, jakich posiada Paryż od kilku lat, takich jak Moscheles, Hummel czy Kalkbrenner”. Od tego momentu kariera Chopina nabrała rozpędu. Bywał zapraszany na salony najznamienitszych rodów, zaprzyjaźnił się z Franciszkiem Lisztem, Heinrichem Heine, Hectorem Berliozem. Dostaje także propozycje udzielania lekcji gry na fortepianie.

U Chopina pojawia się chęć założenia własnej rodziny. Oświadcza się Marii Wodzińskiej. Początkowo jego oświadczyny zostały przyjęte, jednak rok później nastąpiło ostateczne zerwanie. W tym samym czasie Chopin poznaje kontrowersyjną postać w świecie artystycznym Paryża – Aurorę Dudevon, pisarkę znaną także pod pseudonimem George Sand. Choć początkowo wzbudzała niechęć kompozytora, to w 1838 roku stają się kochankami i wyjeżdżają razem z dziećmi George Sand – Maurycym i Solange – na Majorkę. To w owym czasie powstają, m.in. Preludia op. 28, Ballada F‑dur op. 38 czy Scherzo cis‑moll op. 41. Szczęśliwe chwile spędzone na Majorce przerwała choroba Chopina, która ostatecznie wymusiła na parze powrót do Paryża. Nastąpił czas ustatkowania i spokoju. Chopin i George Sand spędzali zimy w Paryżu, natomiast lata w wiejskiej posiadłości pisarki – Nohant. Chopin koncertował, dawał lekcje i komponował. Był to najbardziej płodny okres w jego twórczości. W Nohant powstały dzieła dojrzałe jak: Fantazja f‑moll op. 49, Polonez As‑dur op. 53 i Polonez‑fantazja As‑dur op. 61. Jednak idylla nie trwała wiecznie i w 1847 roku po licznych nieporozumieniach dziewięcioletni związek Chopina z George Sand ulega zakończeniu.

RoNNCX4JI9XZA1

Obraz przedstawia portret Chopina pędzla Eugène Delacroix z ok. 1838 roku. Chopin w dłuższych, brązowych włosach, lekko kręconych. Ubrany w białą koszulę i ciemny frak. Minę ma poważną, wzrok skierowany w lewą stronę.

R1060sjLWYuBu1

Obraz przedstawia portret George Sand. Młoda kobieta o kruczych, długich włosach. We włosy wpięty ma wianek ze świeżych kwiatów. Ubrana w czarny strój, na szyi ma duży krzyż na łańcuszku.

Ostatnie lata życia

Chopin w roku 1848 wyjeżdża do Anglii i Szkocji na zaproszenie swojej uczennicy Jane Stirling. Tam w sali Guildhall w Londynie daje swój ostatni koncert w życiu. Podróż na wyspy okazała się niefortunnym posunięciem. Mimo opieki niesprzyjająca pogoda oraz pogarszająca się kondycja psychiczna kompozytora doprowadziły do choroby. Ostatecznie Chopin w listopadzie 1848 roku wraca do Paryża. Niecały rok później, Chopin umiera 17 października 1849 roku o drugiej po północy. Nabożeństwo żałobne odbyło się 30 października w kościele św. Magdaleny, na którym zostało odegrane „Requiem d‑moll” KV 626 Wolfganga Amadeusza Mozarta, zgodnie z życzeniem Chopina. Kompozytor został pochowany na cmentarzu Père‑Lachaise w Paryżu. Jego siostra Ludwika przywiozła serce brata do Warszawy, które do dziś znajduje się w kościele św. Krzyża w Warszawie.

RSzmF8xcI0riw1

Zdjęcie przedstawia grób Chopina na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu. Pomnik jest jasny, otoczony czarnym płotem, w tle widać zieleń.

R2hr0i31OH0TV1

Zdjęcie przedstawia pomnik Chopina w stylu secesyjnym, znajdujący się w Łazienkach Królewskich w Warszawie – projekt Wacława Szymanowskiego. Pod pomnikiem stoja żółte kwiaty. Z tyłu, za pomnikiem widać jesienny zółto-pomarańczowy krajobraz drzew. Z przodu akwen wodny.

Zapoznanie z historią Konkursu Chopinowskiego

R4D9r4v6MTMq5

Film edukacyjny o międzynarodowym konkursie imienia Fryderyka Chopina. Film przedstawia laureatów konkursu. Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina należy dziś do najbardziej prestiżowych konkursów muzycznych na świecie. Dzięki niemu szansę rozwinięcia kariery oraz zaistnienia w świecie muzycznym otrzymało wielu uzdolnionych pianistów. Laureatami oraz zwycięzcami konkursu są: Rafał Blechacz, Yundi Li, Krystian Zimerman, Marta Argerich, Janusz Olejniczak, Maurizio Pollini oraz wielu innych. Prześledźmy historię konkursu, aby zobaczyć jak układały się jego losy. W czasach kiedy konkursy muzyczne nie były jeszcze rozpowszechnione, profesor Jerzy Żurawlew, polski pianista i pedagog, postanowił zainicjować zawody dla młodych pianistów. Nowy konkurs miał być poświęcony tylko i wyłącznie muzyce jednego kompozytora – Fryderyka Chopina. Głównym zamysłem Żurawlewa było pobudzenie środowiska muzycznego i podtrzymanie tradycji chopinowskiej. Dzisiaj nie do pomyślenia, lecz na początku XX wieku zainteresowanie muzyką kompozytora malało. Ponadto konkurs był dobrym pretekstem do dyskusji o tym, jak należy grać Chopina. Pierwszy Konkurs Chopinowski miał miejsce w 1927 roku w warszawskiej Filharmonii. Kolejne odbywały się co 5 lat do momentu wybuchu II wojny światowej. Rok pierwszego powojennego konkursu to 1949, a od 1955 roku kolejne edycje odbywają się regularnie do dnia dzisiejszego co 5 lat. Pierwszy konkurs był ciekawy pod wieloma względami. Z jednej strony, brało w nim udział jedynie 26 pianistów, lecz z drugiej, poziom niektórych wykonawców był zaskakująco wysoki. Zwłaszcza pierwszy zwycięzca konkursu 19-latek Lew Oborin, który zademonstrował niezwykły kunszt pianistyczny i dojrzałość artystyczną, wprowadził krytykę muzyczną w prawdziwe zdumienie. Kolejne konkursy rozrastały się do niewyobrażalnych rozmiarów, chęć udziału zgłaszało nawet po 350 osób. Muzyka Chopina przyciągała coraz to szersze grono wykonawców z różnych zakątków świata, jak Argentyna czy Japonia. Konkurs Chopinowski budził coraz większe emocje. Występy Marty Argerich czy Krystiana Zimermana potrafiły wzbudzić euforię wśród publiczności. Nie udało się uniknąć skandali, np. gdy nie dopuszczono do kolejnego etapu Ivo Pogorelicha’a. Spowodowało to niezadowolenie nawet wśród niektórych jurorów, chociażby Marty Argerich, która w ramach protestu opuściła obrady Jury. Formuła konkursu uległa przemianom. Zredukowano liczbę etapów z czterech do trzech oraz zmodyfikowano program w taki sposób, aby pozostawić pianistom większą swobodę w jego doborze. Wprowadzono także etap eliminacyjny miesiąc przed konkursem właściwym, który odbywa się w październiku. 17 października, dzień śmierci Chopina, jest zawsze w kalendarium konkursowym czasem składania hołdu kompozytorowi. Konkurs Chopinowski stanowi pewnego rodzaju fenomen. Jest jednym z niewielu konkursów monograficznych, poświęconych tylko jednemu kompozytorowi. Ciągle przyciąga nowych adeptów sztuki pianistycznej, chcących sprawdzić swoje umiejętności.

Film edukacyjny o międzynarodowym konkursie imienia Fryderyka Chopina. Film przedstawia laureatów konkursu. Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina należy dziś do najbardziej prestiżowych konkursów muzycznych na świecie. Dzięki niemu szansę rozwinięcia kariery oraz zaistnienia w świecie muzycznym otrzymało wielu uzdolnionych pianistów. Laureatami oraz zwycięzcami konkursu są: Rafał Blechacz, Yundi Li, Krystian Zimerman, Marta Argerich, Janusz Olejniczak, Maurizio Pollini oraz wielu innych. Prześledźmy historię konkursu, aby zobaczyć jak układały się jego losy. W czasach kiedy konkursy muzyczne nie były jeszcze rozpowszechnione, profesor Jerzy Żurawlew, polski pianista i pedagog, postanowił zainicjować zawody dla młodych pianistów. Nowy konkurs miał być poświęcony tylko i wyłącznie muzyce jednego kompozytora – Fryderyka Chopina. Głównym zamysłem Żurawlewa było pobudzenie środowiska muzycznego i podtrzymanie tradycji chopinowskiej. Dzisiaj nie do pomyślenia, lecz na początku XX wieku zainteresowanie muzyką kompozytora malało. Ponadto konkurs był dobrym pretekstem do dyskusji o tym, jak należy grać Chopina. Pierwszy Konkurs Chopinowski miał miejsce w 1927 roku w warszawskiej Filharmonii. Kolejne odbywały się co 5 lat do momentu wybuchu II wojny światowej. Rok pierwszego powojennego konkursu to 1949, a od 1955 roku kolejne edycje odbywają się regularnie do dnia dzisiejszego co 5 lat. Pierwszy konkurs był ciekawy pod wieloma względami. Z jednej strony, brało w nim udział jedynie 26 pianistów, lecz z drugiej, poziom niektórych wykonawców był zaskakująco wysoki. Zwłaszcza pierwszy zwycięzca konkursu 19-latek Lew Oborin, który zademonstrował niezwykły kunszt pianistyczny i dojrzałość artystyczną, wprowadził krytykę muzyczną w prawdziwe zdumienie. Kolejne konkursy rozrastały się do niewyobrażalnych rozmiarów, chęć udziału zgłaszało nawet po 350 osób. Muzyka Chopina przyciągała coraz to szersze grono wykonawców z różnych zakątków świata, jak Argentyna czy Japonia. Konkurs Chopinowski budził coraz większe emocje. Występy Marty Argerich czy Krystiana Zimermana potrafiły wzbudzić euforię wśród publiczności. Nie udało się uniknąć skandali, np. gdy nie dopuszczono do kolejnego etapu Ivo Pogorelicha’a. Spowodowało to niezadowolenie nawet wśród niektórych jurorów, chociażby Marty Argerich, która w ramach protestu opuściła obrady Jury. Formuła konkursu uległa przemianom. Zredukowano liczbę etapów z czterech do trzech oraz zmodyfikowano program w taki sposób, aby pozostawić pianistom większą swobodę w jego doborze. Wprowadzono także etap eliminacyjny miesiąc przed konkursem właściwym, który odbywa się w październiku. 17 października, dzień śmierci Chopina, jest zawsze w kalendarium konkursowym czasem składania hołdu kompozytorowi. Konkurs Chopinowski stanowi pewnego rodzaju fenomen. Jest jednym z niewielu konkursów monograficznych, poświęconych tylko jednemu kompozytorowi. Ciągle przyciąga nowych adeptów sztuki pianistycznej, chcących sprawdzić swoje umiejętności.

Film dostępny na portalu epodreczniki.pl

Film edukacyjny o międzynarodowym konkursie imienia Fryderyka Chopina. Film przedstawia laureatów konkursu. Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina należy dziś do najbardziej prestiżowych konkursów muzycznych na świecie. Dzięki niemu szansę rozwinięcia kariery oraz zaistnienia w świecie muzycznym otrzymało wielu uzdolnionych pianistów. Laureatami oraz zwycięzcami konkursu są: Rafał Blechacz, Yundi Li, Krystian Zimerman, Marta Argerich, Janusz Olejniczak, Maurizio Pollini oraz wielu innych. Prześledźmy historię konkursu, aby zobaczyć jak układały się jego losy. W czasach kiedy konkursy muzyczne nie były jeszcze rozpowszechnione, profesor Jerzy Żurawlew, polski pianista i pedagog, postanowił zainicjować zawody dla młodych pianistów. Nowy konkurs miał być poświęcony tylko i wyłącznie muzyce jednego kompozytora – Fryderyka Chopina. Głównym zamysłem Żurawlewa było pobudzenie środowiska muzycznego i podtrzymanie tradycji chopinowskiej. Dzisiaj nie do pomyślenia, lecz na początku XX wieku zainteresowanie muzyką kompozytora malało. Ponadto konkurs był dobrym pretekstem do dyskusji o tym, jak należy grać Chopina. Pierwszy Konkurs Chopinowski miał miejsce w 1927 roku w warszawskiej Filharmonii. Kolejne odbywały się co 5 lat do momentu wybuchu II wojny światowej. Rok pierwszego powojennego konkursu to 1949, a od 1955 roku kolejne edycje odbywają się regularnie do dnia dzisiejszego co 5 lat. Pierwszy konkurs był ciekawy pod wieloma względami. Z jednej strony, brało w nim udział jedynie 26 pianistów, lecz z drugiej, poziom niektórych wykonawców był zaskakująco wysoki. Zwłaszcza pierwszy zwycięzca konkursu 19-latek Lew Oborin, który zademonstrował niezwykły kunszt pianistyczny i dojrzałość artystyczną, wprowadził krytykę muzyczną w prawdziwe zdumienie. Kolejne konkursy rozrastały się do niewyobrażalnych rozmiarów, chęć udziału zgłaszało nawet po 350 osób. Muzyka Chopina przyciągała coraz to szersze grono wykonawców z różnych zakątków świata, jak Argentyna czy Japonia. Konkurs Chopinowski budził coraz większe emocje. Występy Marty Argerich czy Krystiana Zimermana potrafiły wzbudzić euforię wśród publiczności. Nie udało się uniknąć skandali, np. gdy nie dopuszczono do kolejnego etapu Ivo Pogorelicha’a. Spowodowało to niezadowolenie nawet wśród niektórych jurorów, chociażby Marty Argerich, która w ramach protestu opuściła obrady Jury. Formuła konkursu uległa przemianom. Zredukowano liczbę etapów z czterech do trzech oraz zmodyfikowano program w taki sposób, aby pozostawić pianistom większą swobodę w jego doborze. Wprowadzono także etap eliminacyjny miesiąc przed konkursem właściwym, który odbywa się w październiku. 17 października, dzień śmierci Chopina, jest zawsze w kalendarium konkursowym czasem składania hołdu kompozytorowi. Konkurs Chopinowski stanowi pewnego rodzaju fenomen. Jest jednym z niewielu konkursów monograficznych, poświęconych tylko jednemu kompozytorowi. Ciągle przyciąga nowych adeptów sztuki pianistycznej, chcących sprawdzić swoje umiejętności.

Zadania

R1OX439Nh4W08

Ćwiczenie 4

Określ, które zdanie jest prawdziwe. 1. Pomnik przedstawiający Fryderyka Chopina w Warszawie został zaprojektowany przez Wacława Szymanowskiego. 2. Ulubioną marką fortepianów Chopina był Steinway.

Określ, które zdanie jest prawdziwe. 1. Pomnik przedstawiający Fryderyka Chopina w Warszawie został zaprojektowany przez Wacława Szymanowskiego. 2. Ulubioną marką fortepianów Chopina był Steinway.

Zaznacz zdanie prawdziwe.

• A. Pomnik przedstawiający Fryderyka Chopina w Warszawie został zaprojektowany przez Wacława Szymanowskiego.
• B. Ulubioną marką fortepianów Chopina był Steinway.

Słownik pojęć

Źródło:

encyklopedia.pwn.pl

Galeria dzieł sztuki

RJnIzKBKljZbM1

Ilustracja przedstawia portret Józefa Elsnera. Fotografia przedstawia starszego, łysiejącego mężczyznę. Ubrany jest w białą koszulę i płaszcz zapinany na guziki. Cała fotografia jest w odcieniach czarno-białych i szarościach.

RoNNCX4JI9XZA1

Obraz przedstawia portret Chopina pędzla Eugène Delacroix z ok. 1838 roku. Chopin w dłuższych, brązowych włosach, lekko kręconych. Ubrany w białą koszulę i ciemny frak. Minę ma poważną, wzrok skierowany w lewą stronę.

R1060sjLWYuBu1

Obraz przedstawia portret George Sand. Młoda kobieta o kruczych, długich włosach. We włosy wpięty ma wianek ze świeżych kwiatów. Ubrana w czarny strój, na szyi ma duży krzyż na łańcuszku.

R2hr0i31OH0TV1

Zdjęcie przedstawia pomnik Chopina w stylu secesyjnym, znajdujący się w Łazienkach Królewskich w Warszawie – projekt Wacława Szymanowskiego. Pod pomnikiem stoja żółte kwiaty. Z tyłu, za pomnikiem widać jesienny zółto-pomarańczowy krajobraz drzew. Z przodu akwen wodny.

Biblioteka muzyczna