Architektura sakralna Katedra Najświętszej Marii Panny Lizbona, Portugalia

Historia Katedry Najświętszej Maryi Panny w Lizbonie (port. Sé de Lisboa) rozpoczyna się w 1147 r., kiedy to Lizbona zostaje odbita z rąk Maurów przez pierwszego króla Portugalii Afonsa Henriquesa, któremu pomagali rycerze z północnej Europy, a wszystko to działo się w ramach drugiej krucjaty krzyżowej. Pierwszym biskupem katedry wybudowanej w miejscu największego meczetu Maurów został Gilbert z Hastings. Budowa katedry trwała od 1147 r. do pierwszej dekady XIII w., a powstała w stylu romańskim i w tym samym czasie w katedrze umieszczono relikwie św. Wincentego z Saragossy, który jest patronem Lizbony. W następnych wiekach zmodernizowano wnętrze katedry, nadając jej gotycki charakter, a król Afonso IV stworzył w jej wnętrzu królewski panteon dla siebie i swojej rodziny. W 1755 r. trzęsienit ziemi zniszczyło m.in. główną kaplicę i królewski panteon. Najstarszy kościół w Lizbonie został odbudowany, a swój obecny wygląd katedra otrzymała na początku XX w. Lizbońska katedra jest wybudowana na planie krzyża łacińskiego z trzema nawami. Główna fasada katedry Sé przypomina starą katedrę w Coimbrze, a ma ona charakter obronny – wyróżniają ją dwie wieże zwieńczone flankami oraz grube mury. Tego typu architektura jest charakterystyczna dla większości najstarszych kościołów w Portugalii. Długość katedry wynosi 90 m, szerokość 40 m, a wysokość w najwyższym punkcie 12 m.