Architektura sakralna Opactwo Le Bec-Hellouin Bec, Francja

Opactwo ufundował w 1034 r. Herluin, jeden z rycerzy na dworze hrabiego Brionne. Po przybyciu do opactwa Lanfranka z Pawii, który stanął na czele przyklasztornej szkoły i został opatem klasztoru, a następnie Anzelma z Canterbury, Bec stało się jednym z większych ośrodków życia kulturalnego XI-wiecznej Francji. Wymienioną szkołę ukończył papież Aleksander II, a także szereg biskupów i dostojników kościoła w kraju. Opactwo zaliczało się także do najbogatszych w kraju, jego przychody z ziem położonych w różnych regionach Francji stały się wręcz przysłowiowe. W czasie wojny stuletniej, mimo ufortyfikowania obiektu, opactwo zostało splądrowane przez wojska angielskie. Odbudowa, rozpoczęta w 1450 r., trwała blisko 70 lat. Od 1520 r. opactwo znajdowało się pod nadzorem królewskim i jego przełożeni byli mianowani przez samego monarchę, bez konsultacji ze społecznością zakonników. Bogactwo klasztoru jednak nie upadło; w wiekach XVI–XVIII sukcesywnie dokonywano remontów i rozbudowy kolejnych komponentów architektonicznego zespołu: kościoła, budynków gospodarskich i mieszkalnych. Życie monastyczne w Bec zostało gwałtownie przerwane w 1792 r., kiedy opactwo zostało zamknięte, a jego dotychczasowi mieszkańcy zmuszeni do opuszczenia obiektów. W 1802 r. opuszczone zabudowania opactwa zostały zamienione na magazyn wojskowy, a kościół klasztorny rozebrany na cegły. Dopiero w drugiej połowie stulecia podjęto prace mające na celu ochronę zabytkowych zabudowań. W latach 30. XX w. istniały plany ponownego oddania wyremontowanego budynku benedyktynom, jednak koncepcję tę udaremnił wybuch drugiej wojny światowej, w czasie której w klasztorze rozlokowane zostało kilka jednostek wojskowych. Dopiero w 1948 r. do opuszczonego klasztoru, po jego wyremontowaniu, mogli wrócić zakonnicy (przybyli z Cormeilles-en-Parisis), którzy mieszkają w nim po dziś dzień. W 1949 r. w Bec powstała także żeńska wspólnota oblatek. Obecne opactwo jest zwartym kompleksem architektonicznym, jednopiętrowym, tworzącym zamknięty wielobok. Większość obiektów mieszkalnych pochodzi z XVII–XVIII w., z czasów ostatniej przedrewolucyjnej przebudowy opactwa. Wcześniejszy jest jedynie kapitularz. Nad całością dominuje gotycka wieża św. Mikołaja. Z dawnego kościoła klasztornego do naszych czasów nie zachowało się nic; obecny kościół pochodzi z lat 60. XIX w.