Architektura Zamek w Ussé, Francja

XVI-wieczna rezydencja położona w miejscowości Rigny-Ussé, w departamencie Indre-et-Loire, na brzegu rzeki Indre. Pierwsza forteca nad Indre, w miejscu dzisiejszego zamku, została wzniesiona w XI w. dla właściciela majątków Saumur Guelduina, zwanego diabłem z Saumur. Jego syn rozbudował obiekt, tworząc pierwszy zamek obronny. Dzisiejszy obiekt pochodzi z XV w. i został zbudowany dla Jeana de Bueil, hrabiego Sancerre i właściciela Ussé. Jego syn Antoine dzięki posagowi swojej żony – nieślubnej córki Karola VII – mógł przeprowadzić dalszą rozbudowę zamku. Przecenił jednak swoje możliwości finansowe i w 1485 r. był zmuszony sprzedać posiadłość Jacques’owi d’Espinay. Ten kontynuował prace rozpoczęte przez rodzinę de Bueil, a także nakazał w 1521 r. wznieść przy zamku kaplicę grzebalną dla swojej rodziny. Ponownie z powodu braku pieniędzy budowa przeciągnęła się do 1538 r., a w niecałe 20 lat później René d’Espinay musiał sprzedać zamek Suzanne de Bourbon. Ta z kolei przekazała go swojej córce Louise de Rieux. Kolejnymi właścicielami (na skutek następujących związków małżeńskich) byli Henri de Savoie i Thomas Bernin, markiz de Valentinay. Ten ostatni urządził wokół zamku zachowane do dziś ogrody. We wrześniu 1700 r. dotychczasowa kasztelania Ussé została podniesiona do rangi markizatu, którego obszar obejmował także Rivarenne i Bréhémont. Pierwszy markiz, Louis Bernin de Valentinay, przyjmował w zamku Charles’a Perraulta, który w czasie pobytu w Ussé napisał Śpiącą królewnę. Gościem zamku był również marszałek Vauban, ojciec żony de Valentinaya, który opracował w rezydencji wiele projektów fortyfikacji, jak również osobiście nadzorował budowę zamkowych tarasów i alei parkowych. Zamek pozostał w rękach rodziny Bernin do 1780 r. W 1807 r. nowymi właścicielami obiektu została rodzina książąt de Duras, a następnie ich krewni, książęta de Blacas, którzy do dzisiaj są gospodarzami zamku. Obiekt jest częściowo udostępniany turystom. W 1817 r. Ussé odwiedzał François-René de Chateaubriand, który pisał w nim swoje Pamiętniki zza grobu.