Ilustracja interaktywna przedstawia antyczną scenę rodzajową. Jest na nim przedstawionych siedem młodych kobiet. Kobiety są w powłóczystych sukniach. Tańczą w kręgu, część z nich ma uniesione do góry ręce. Jest to ilustracja wprowadzająca do problematyki mitów. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: Mit o Dedalu i Ikarze. Herbert James Draper, The Lament for Icarus, 1898, domena publiczna. Obraz przedstawia grupę trzech kobiet pochylających się nad ciałem Ikara. Kobiety mają smutne twarze. Tekst: (...) Ikar, uniesiony zachwytem nad potęgą wynalazku, zapomniał o przestrogach ojca i coraz wyżej wzbijał się w błękitne przestworza. I wówczas stało się to, co przewidział Dedal. Pod wpływem żaru słonecznego wosk stopniał i pióra, jedno po drugim, zaczęły opadać. Ikar, jak gromem rażony, runął z wysokości na ziemię i zabił się na miejscu. Po długich poszukiwaniach odnalazł ojciec żałosne szczątki syna. Wyspę, na którą spadł Ikar, nazwano Ikarią, a morze dookoła niej – Morzem Ikaryjskim. Źródło: Jan Parandowski, [w:] tegoż, Mitologia: wierzenia i podania Grekow i Rzymian, Warszawa 1967, s. 75., 2. Mit o Prometeuszu, Peter Paul Rubens, 1611–1612, domena publiczna. Obraz przedstawia młodego, nagiego mężczyznę. Leży on, a do jego ciała zbliża się orzeł. Rozszarpuje dziobem skórę. Wydziobuje Prometeuszowi wątrobę. Tekst: Dzeus zemścił się okrutnie. Na jego rozkaz przykuto Prometeusza do skały Kaukazu. Co dzień zgłodniały orzeł zlatywał, by mu wyjadać wątrobę, która wciąż odrastała. Wokoło było pusto i głucho. Skazaniec nie słyszał głosu ludzkiego ani nie ukazywała mu się twarz przyjazna. Palony gorącymi promieniami słońca, bez ruchu i spoczynku, trwał Prometeusz, niczym wieczny wartownik, dla którego zawsze za późno przychodzi noc w płaszczu gwiaździstym i za późno zorza poranku roztapia się w ciepłocie dnia. Jego próżne jęki spadały w przepaść gór jak martwe kamienie. Źródło: Jan Parandowski, Prometeusz, [w:] tegoż, Mitologia: wierzenia i podania Greków i Rzymian, Warszawa 1967, s. 37–38., 3. Mit o Orfeuszu i Eurydyce, Frederic Leighton, Orfeusz i Eurydyka, ok. 1864 r., domena publiczna. Obraz przedstawia dwoje młodych ludzi. Kobietę i mężczyzna. Kobieta obejmuję mężczyznę. On odpycha ją prawą ręką. Tekst: Hades oddał Orfeuszowi Eurydykę i kazał ją Hermesowi wyprowadzić na świat z powrotem. I jedno jeszcze powiedział: Eurydyka iść będzie za Orfeuszem, za nią niech kroczy Hermes, a Orfeusz niech pamięta, że nie wolno mu oglądać się poza siebie. Poszli. Droga wiodła przez długie, ciemne ścieżki. Już byli prawie na górze, gdy Orfeusza zdjęło nieprzezwyciężone pragnienie: spojrzeć na żonę, bodaj raz jeden. I w tej chwili utracił ją na zawsze. Hermes zatrzymał Eurydykę w podziemiu, Orfeusz sam wyszedł na świat. Próżno się wszędzie rozglądał: nigdzie jej nie było. Daremnie dobijał się do bram piekieł: nie wpuszczono go po raz wtóry. Źródło: Jan Parandowski, Orfeusz i Eurydyka, [w:] tegoż, Mitologia, Londyn 1992, s. 152., 4. Mit o rodzie Labdakidów, 4 Jean-Auguste-Dominique Ingres, Edyp i sfinks, 1808, domena publiczna. Obraz przedstawia młodego, muskularnego mężczyznę. Mężczyzna jest nagi. Ukazany jest widzowi jego Prawy bok. Mężczyzna wspiera stopę na głazie. Powyżej niego widoczny jest posąg sfinksa. Tekst: Wielka żałoba spadła na miasto, albowiem Sfinks co dzień porywał ludzi. Wówczas Kreon ogłosił, że kto wyjaśni zagadkę, otrzyma królestwo tebańskie i ożeni się z Jokastą, wdową po zamordowanym Lajosie. W tym właśnie dniu przybył do stolicy Edyp. Myślał przez cały dzień o zagadce, a wieczorem położył się spać i miał sen wróżebny, który mu poddał właściwe rozwiązanie. O świcie poszedł do Sfinksa i powiedział: „Człowiek chodzi rano, to jest w dzieciństwie, na czworakach; gdy urośnie, staje się zwierzęciem dwunożnym; a w starości, która jest życia wieczorem, podpiera się laską, jakby mu trzecia noga przybyła”. Usłyszawszy to Sfinks rzucił się w przepaść. Źródło: Jan Parandowski, Legendy tebańskie (fragment), [w:] tegoż, Mitologia. Wierzenia i podania Greków i Rzymian. 5. Jazon i wyprawa Argonautów, 5 John William Waterhouse, Jazon i Medea, 1907, domena publiczna. Obraz przedstawia rozmawiającą parę młodych ludzi. Kobietę i mężczyznę. Siedzą obok siebie. Kobieta ma lekko pochyloną głowę. Patrzy na kielich trzymany w dłoni. Mężczyzna wsparty na włóczni przygląda się jej uważnie. Tekst: Medea oczekiwała Jazona w pokoju swojej siostry. Na jego widok odetchnęła z ulgą. – Dobrze, że jesteś!, – Co się stało, Medeo? Dlaczego jesteś taka blada? Dlaczego drżysz? – zapytał Jazon. – Mój ojciec nie zamierza dotrzymać królewskiego słowa – powiedziała Medea. – Skąd wiesz? – Podsłuchałam rozmowę. Jutro podpalą wasz statek i wszystkich Argonautów wytną w pień. Nawet Herakles nie będzie mógł was obronić, bo poszedł uwolnić przykutego do kaukaskiej skały Prometeusza. – Więc co robić? – Uciekajcie, póki czas. – Dobrze wiesz, że bez złotego runa nie mogę wrócić do ojczyzny. Źródło: Nikos Chadzinikolau, Mity greckie, s. 53.