Ilustracja interaktywna przedstawia martwą naturę. Na stole leżą otwarte nuty, na których leży przewrócony, szklany kielich. Opiera się on o ludzką czaszkę bez dolnej szczęki i kość piszczelową. Leżą także inne, drobne przedmioty. Na brzegu stołu tli się kaganek. Opis: 1. Malarze epoki baroku tworzyli martwe natury w typie vanitas, nawiązujące do przemijalności czasu i nieuchronnej śmierci każdego stworzenia. Przesłanie obrazów miało charakter moralizatorskiego napomnienia. Dzieło miało uświadomić, że radość życia to tylko przemijająca chwila. Otaczające człowieka ziemskie marności są ulotne, nietrwałe i niegodne uwagi. 2. Martwe natury w typie vanitas to dzieła alegoryczne, wykorzystujące różnorodne przedstawienia przemijania. Kompozycje tego rodzaju często ukazują scenę wypełnioną wieloma motywami o wanitatywnym przesłaniu. Bogactwo formy jest typowe dla barokowego poczucia estetyki. Artyści gromadzą elementy o podobnej wymowie, a jednocześnie chętnie operują kontrastem, zestawiając przedmioty piękne (np. kwiaty, klejnoty) z makabrycznymi (czaszka). Miało to zaintrygować widza, pobudzić jego wyobraźnię i zmusić do refleksji natury egzystencjalnej.

Ilustracja interaktywna przedstawia martwą naturę. Na betonowym blacie widoczne są trzy przedmioty. Pośrodku widoczna jest ludzka czaszka, po lewej stronie niewielki, szklany flakon z kwiatem lilii, po prawej stronie klepsydra. Opis: 1. Jednym z najczęściej wykorzystywanych symboli marności jest czaszka odczytywana jako znak nieuchronnej śmierci człowieka, wobec której wszyscy ludzie są równi. 2. W kompozycjach vanitas bardzo często ukazywano kwiaty i owoce. Kwiaty symbolizują piękno, delikatność i siłę życia. Ścięty kwiat, który za chwilę zwiędnie, podkreśla nieuchronność przemijania i ulotność piękna. 3. Klepsydra mierzy czas i pokazuje upływanie ludzkiego życia. Przesypujący się w klepsydrze piasek symbolizuje przy tym nieuchronne dążenie do śmierci. Te same sensy wyrażają zegary, które będąc dobrem luksusowym, symbolizują także powodzenie i przemijanie sukcesu. 4. Na obrazie Philippe’a de Champaigne wszystkie trzy symbole są wyrazem przemijania i marności, ale każdy z nich zwraca uwagę na inny aspekt przemijalności. Obraz można czytać jak tekst, w którym malarz wyraża prawdę o losie ludzkim: świat jest piękny (kwiat), ale człowiek jest śmiertelny (czaszka), a czas, który ma do dyspozycji na ziemi, jest bardzo krótki (klepsydra). Malarz buduje napomnienie przywodzące na myśl średniowieczne memento mori ‒ pamiętaj o śmierci.

Ilustracja interaktywna przedstawia martwą naturę. Na stole znajduje się wiele różnych przedmiotów. Są skrzypce ze smyczkiem, flet, srebrny wazon z dużym bukietem różnych, kolorowych kwiatów, klepsydra, książki, nuty, świecznik z dopalającą się świeczką, kałamarz z ptasim piórem. Opis: 1. Na barokowych obrazach wanitatywnych często ukazywano instrumenty muzyczne i zapisy nutowe. Muzyka w przeciwieństwie do innych sztuk, takich jak rzeźba czy malarstwo, była postrzegana jako nietrwała ‒ dźwięk płynie i przemija, nie pozostawiając po sobie śladu. 2. Kwiaty przedstawiono w różnych stadiach rozkwitu, by podkreślić szybkość przemijania. Kwiat zachwyca pięknem i delikatnością, ale już za chwilę więdnie, gnije. Poszczególne odmiany kwiatów łączono przy tym z różnymi sensami symbolicznymi. Róże były łączone z miłością i zmysłowością. Maki symbolizowały sen, osłabienie w godzinie śmierci. 3. Symbolem wanitatywnym jest także świeca. Malarze ukazują świece wypalające się lub już zgaszone. Płomień symbolizuje życie i duszę człowieka, a jego zgaszenie – śmierć. Płomień świecy łatwo zdmuchnąć, co podkreśla nietrwałość ziemskiego bytowania człowieka.

Ilustracja interaktywna przedstawia martwą naturę. W dużym pomieszczeniu, w pobliżu kolumny znajduje się podest, na którym leżą ludzkie czaszki, instrumenty, zwoje materiału, zbroja, otwarte księgi i nuty. Tuż obok podestu, po lewej stronie widać stojący ludzki szkielet z kartką papieru w dłoni. Opis: 1. Martwe natury typu vanitas mają charakter moralizatorski, stąd nierzadko barokowi artyści wzbogacają przedstawienia plastyczne o sentencje przypominające o nieuchronnej śmierci, m.in. średniowieczne hasło Memento mori – pamiętaj o śmierci – lub In ictu oculi – w mgnieniu oka. Na obrazie widnieje m.in. cytat pochodzący z Księgi Hioba: Homo natus de muliere, brevi vivens tempore (Człowiek zrodzony z niewiasty ma krótkie i bolesne życie). 2. Motyw vanitas wyraża marność i nieistotność ziemskich wartości, stąd na obrazach odnajdziemy wiele symboli doczesnych dóbr i pragnień ludzkich. Najczęściej są to insygnia władzy (korona, berło, zbroja, hełm, przyłbica) i symbole wiedzy, nauki (księgi, dokumenty, globus). 3. Ziemskie marności są również prezentowane jako karty lub kości do gry. Przedmioty służące rozrywce symbolizują bezcelowe tracenie czasu, oddawanie się pokusom i grzeszność człowieka. 4. Na obrazie Carstiana Luyckxa widzimy także motyw maski. Wanitatywne sensy tego przedmiotu związane są z postrzeganiem świata jako teatru, sceny, na której człowiek-aktor odgrywa krótki spektakl (życie). Odwołanie do motywu theatrum mundi pozwala podkreślić złudność ziemskich wartości, które są tylko dekoracjami odciągającymi uwagę człowieka od kwestii naprawdę istotnych (zbawienia, życia pośmiertnego). 5. Marność tego, co ziemskie, wyraża się często za pomocą motywu szkieletu. Był to obraz popularny szczególnie w ikonografii i literaturze średniowiecza, zwłaszcza w triumfach i tańcach śmierci.

Ilustracja interaktywna przedstawia młodą kobietę siedzącą przy stole. Kobieta ubrana jest w zdobną suknię, na ramionach ma pelerynę z ozdobnym, haftowanym kołnierzem. Na głowie, szyi i nadgarstkach ma biżuterię z drogocennymi kamieniami i perłami. Na stole, przy którym siedzi kobieta, leży przewrócona, złota patera, stoi ozdobna, złota waza, leży także biżuteria i liczne monety. Jest także wazon z kolorowymi, różnymi kwiatami. Nad stołem unoszą się bańki mydlane. Opis: 1. Ziemskie marności reprezentuje biżuteria i monety. Doczesne bogactwa są złudne i nie przedstawiają prawdziwej wartości. Perły, złoto i kamienie szlachetne symbolizują próżność, skupienie na pozorach, warstwie zewnętrznej. 2. Ważnym symbolem wanitatywnym są naczynia, które wskazują na doczesne rozkosze związane z ciałem, spożywaniem posiłków i napojów. Często ukazywane są przewrócone kielichy, tace ‒ już puste, pozbawione wartości. Na obrazie widzimy naczynia ze złota, ale równie często barokowi twórcy ukazywali szklane kielichy. Szkło symbolizuje kruchość, nietrwałość i złudność. 3. Na barokowych obrazach vanitas przedstawiane są także sylwetki ludzi ‒ najczęściej młodych kobiet i mężczyzn. Postaci te często przeglądają się w zwierciadle lub trzymają lustro, które symbolizuje próżność i skupienie na przemijającej urodzie. 4. Symbolem marności życia ziemskiego są także bańki mydlane ‒ piękne, lecz kruche i nietrwałe.

Ilustracja interaktywna przedstawia odbicie mężczyzny w lustrze trzymanym przez służącego. Lustro oparte jest o blat szafki, na której leżą książki i ludzka czaszka oraz stoi klepsydra. Opis: 1. Poezję metafizyczną, podejmującą tematykę znikomości człowieka i nieuchronności śmierci tworzyli m.in. Mikołaj Sęp-Szarzyński, Daniel Naborowski Jan Andrzej Morsztyn czy Hieronim Morsztyn. 2. Poeci metafizyczni stosowali podobne obrazowanie i symbolikę, co barokowi malarze ‒ wykorzystywali m.in. motyw zegara czy płynącego czasu, zestawienie życia z ulotnymi zjawiskami. Daniel Naborowski w utworze Krótkość żywota pisze: „Godzina za godziną niepojęcie chodzi: Był przodek, byłeś ty sam, potomek się rodzi. Krótka rozprawa: jutro — coś dziś jest, nie będziesz, A żeś był, nieboszczyka imienia nabędziesz; Dźwięk, cień, dym, wiatr, błysk, głos, punkt, żywot ludzki słynie".