Wróć do informacji o e-podręczniku Wydrukuj Pobierz materiał do PDF Zaloguj się, aby dodać do ulubionych Zaloguj się, aby skopiować i edytować materiał Zaloguj się, aby udostępnić materiał Zaloguj się, aby dodać całą stronę do teczki
R7N6NJlPmj5U41
Per Krafft, Portret Ignacego Krasickiego, 1767
Źródło: Wikimedia Commons, domena publiczna.

W Polsce oświeceniowej bajki tworzyli m.in. Stanisław Trembecki, Adam Naruszewicz, Franciszek Karpiński, Jan Ursyn Niemcewicz. W powszechnej świadomości czytelników późniejszych epok utrwaliły się jednak przede wszystkim utwory autorstwa Ignacego Krasickiego, uznawanego za najwybitniejszego pisarza tego okresu.

Artyści oświeceniowi widzieli w bajkach gatunek szczególnie predestynowanypredestynowanypredestynowany do pełnienia roli wychowawczej, którą wówczas powszechnie przypisywano literaturze. Bajki miały opisywać relacje pomiędzy ludźmi oraz przynosić dotyczące ich uogólnienia. Ukazywały obraz świata nieumiejącego się wyzwolić od zjawisk uważanych za niepożądane czy wręcz patologiczne, z którymi twórcy literatury oświeceniowej chcieli skutecznie walczyć.

R17d86RCd1Dti1
Bajki i przypowieści Ignacego Krasickiego (strona tytułowa)
Źródło: Wikimedia Commons, domena publiczna.

Prawda moralna była przedstawiana w bajkach w postaci przypowieści jednoznacznej w swojej wymowie. Przykłady zawarte w utworach tego gatunku miały charakter alegorycznyalegoriaalegoryczny.

Ze względu na duże zróżnicowanie bajek powstających w okresie oświecenia przyjmuje się podstawowy podział na utwory epigramatyczne oraz narracyjne. Rozróżniano też paraboleparabolaparabole – fikcyjne zdarzenia z udziałem ludzi – oraz apologiapologapologi, często będące opowieściami o zwierzętach obdarzonych cechami ludzkimi, roślinach lub przedmiotach martwych.

Bajki narracyjne, których model kompozycyjny stworzył w XVIII wieku Jean de La FontaineJean de La FontaineJean de La Fontaine, charakteryzują się rozbudowaną akcją i prezentują perypetie bohaterów prowadzące do rozwiązania niosącego określoną naukę dla czytelnika. Bajki epigramatyczne to teksty lapidarnelapidarnylapidarne, rezygnujące z elementów epickich. Ich konstrukcja opiera się na paralelizmachparalelizmparalelizmach oraz kontrastach mających służyć precyzyjnemu, retorycznemu wypunktowaniu przesłania moralnego.

Jean de La Fontaine

Słownik

alegoria
alegoria

(gr. allēgoría < allēgoreín – mówić w przenośni, obrazowo) – element kompozycji utworu, który poza swoim dosłownym znaczeniem posiada również sens przenośny. Alegoria może być odczytywana tylko w sposób jednoznaczny, np. lis to alegoria przebiegłości, sowa to alegoria mądrości

apolog
apolog

(gr. apólogos – opowieść) – odmiana bajki, krótki utwór dydaktyczno‑moralizatorski o charakterze alegorycznym, w którym występują schematyczne postacie ludzkie lub zwierzęce, reprezentujące typowe postawy wobec świata

lapidarny
lapidarny

(łac. lapis – kamień) – krótki, zwięzły, lakoniczny

parabola
parabola

(gr. parabole – porównanie) – alegoryczne opowiadanie o treści moralnej i dydaktycznej lub religijnej

paralelizm
paralelizm

(gr. parállēlos – równoległy) – tożsamość lub podobieństwo treściowe, kompozycyjne lub składniowe kilku części utworu, zdań, wersów

polemika
polemika

(gr. polemikós – wojowniczy, wrogi, od gr. pólemos – wojna, spór) – publiczna dyskusja dotycząca istotnych tematów

predestynowany
predestynowany

(łac. praedestinare – ustalać z góry, zawczasu) – przeznaczony, ustalony dla, pasujący

replika
replika

(łac. replica – ponowna odpowiedź) – odpowiedź na czyjeś uwagi, zarzuty