Obraz przedstawia portret rodzinny Marii Teresy Habsburg oraz cesarza Franciszka I Stefanem z dwanaściorgiem ich dzieci. Wszyscy znajdują się na tarasie z ogromnymi kolumnami. Na jednej z nich. Stoi ogromna amfora. Mężczyzna siedzi w fotelu po lewej stronie. Ubrany jest w spodnie do kolan, wysoki, białe skarpetki i lakierki z klamrą. Na sobie ma koszulę i marynarkę. Mężczyzna ma pucołowatą twarz i siwe włosy. Po prawej stronie w fotelu siedzi kobieta w średnim wieku. Ubrana jest w suknię zdobioną haftami. Włosy ma zaczesane do góry w kok. Przed kobietą, na posadzce bawią się dwa małe pieski w łaty. Pomiędzy kobietą a mężczyzną stoją lub siedzą dzieci. Jest ich dwanaścioro. Są w różnym wieku, niektóre z nich to nastolatki, a niektóre z nich to niemowlęta. W tle tarasu, na którym siedzi rodzina widoczne są mury i widok na morze. Opis: 1. Taras pałacu Schönbrunn Letnia rezydencja Habsburgów w Wiedniu, wzniesiona na zlecenie cesarza Józefa I. Jej budowa, według projektu Johanna Bernharda Fischera von Erlach, trwała pięć lat, ukończono ją w 1701 r. Barokowy pałac został przebudowany w stylu rokokowym dla Marii Teresy przez Nicolò Pacassiego. Swoją wspaniałością miał przysłonić sławę Wersalu Ludwika XIV.{image#} Bernardo Bellotto, pałac Schönbrunn, 1758 r. 2. Maria Teresa Habsburg (1717–1780) Córka cesarza Karola VI Habsburga i księżniczki Elżbiety z Brunszwiku-Wolfenbüttel. Po śmierci ojca, w 1740 r., objęła po nim rządy na Węgrzech i w posiadłościach dziedzicznych Habsburgów austriackich, a trzy lata później w Czechach. Dopiero w 1745 r. została cesarzową rzymską (jako małżonka cesarza). 3. Franciszek I Lotaryński (1708–1765) Syn księcia Lotaryngii i Cieszyna Leopolda I Józefa i księżniczki Elżbiety Charlotty Orleańskiej. W roku 1737 oddał tytuł księcia Lotaryngii Stanisławowi Leszczyńskiemu (po jego śmierci księstwo stało się częścią Francji), a sam pojął za żonę Marię Teresę i został księciem (francuskiej dotąd) Toskanii. Od 1745 r. nosił tytuł cesarza rzymskiego. 4. Józef II Habsburg (1741–1790) Po śmierci ojca został cesarzem rzymskim i współrządził monarchią Habsburgów z matką. Po jej śmierci objął samodzielne rządy. Był dwukrotnie żonaty: z Izabelą Marią Burbon-Parmeńską, a następnie z Marią Józefą Wittelsbach, jednak zmarł bezpotomnie. 5. Karol Józef Habsburg (1745–1761) Zmarł na ospę, zanim osiągnął dorosłość. 6. Leopold II Habsburg (1747–1792). Cesarzem austriackim był dwa lata. Z żoną Marią Ludwiką Burbon miał liczne potomstwo. Jego następcą został ich najstarszy syn, Franciszek. 7. Maria Anna Habsburg (1738–1789). Urodziła się po roku od ślubu rodziców. Była inteligentna, jednak jej słabe zdrowie (zachorowała na gruźlicę kości i wyrósł jej garb na plecach) przekreślało szanse na małżeństwo. Wszyscy kandydaci rezygnowali, gdy tylko zdawali sobie sprawę, że Maria Anna najprawdopodobniej nie będzie w stanie urodzić dzieci. Miała bardzo bliskie relacje z matką, po jej śmierci wstąpiła do zakonu. 8. Maria Krystyna Habsburg (1742–1798). Wspólnie z mężem księciem Albertem Sasko-Cieszyńskim zostali namiestnikami Niderlandów Austriackich. 9. Maria Elżbieta Habsburg (1743–1808) Podobno brat Stanisława Augusta Poniatowskiego, Andrzej, próbował doprowadzić do małżeństwa króla polskiego z Marią Elżbietą w 1765 r., ale plan spełzł na niczym. Księżniczka słynęła z niebywałej urody, jednak w 1768 r. zachorowała na ospę, która oszpeciła jej twarz. W tym czasie trwały negocjacje dotyczące podwójnego małżeństwa: Marii Elżbiety z Ludwikiem XV i jej młodszej siostry Marii Antoniny (urodziła się w 1755 r., dlatego nie ma jej na portrecie) z delfinem - następcą tronu francuskiego. Wieści o chorobie kandydatki dotarły do Wersalu i minister Choiseul wykorzystał tę informację do zerwania rozmów. Obawiał się, że żona zdobędzie zbyt duży wpływ na Ludwika XV i będzie nim manipulowała. Ostatecznie Maria Antonina wyszła za przyszłego Ludwika XVI, natomiast Maria Elżbieta do śmierci matki przebywała na wiedeńskim dworze, po czym została przełożoną jednego z zakonów w Innsbrucku. 10. Maria Teresa Habsburg (1717–1780) Córka cesarza Karola VI Habsburga i księżniczki Elżbiety z Brunszwiku-Wolfenbüttel. Po śmierci ojca, w 1740 r., objęła po nim rządy na Węgrzech i w posiadłościach dziedzicznych Habsburgów austriackich, a trzy lata później w Czechach. Dopiero w 1745 r. została cesarzową rzymską (jako małżonka cesarza).