(...)

Ekonomiczny ruch robotników, chałupników i rzemieślników brytyjskich, związany z akcją niszczenia maszyn fabrycznych (zwłaszcza warsztatów tkackich), będący reakcją na przemiany zachodzące w wyniku rewolucji przemysłowej.

5 Źródło: (...), dostępny w internecie: encyklopedia.pwn.pl [dostęp 27.03.2020 r.].

Źródła oporu

Opór wobec zmiany bierze się m.in. z naturalnego strachu przed nowością, nieznajomości zasad, na jakich odbywać się będzie wprowadzanie zmiany, niechęci do uczenia się, niechęci do osoby odpowiedzialnej za przeprowadzenie zmiany. Według badań R. M. Kanter do zasadniczych źródeł oporu wobec zmian należą:

• niejasno stawiane cele (powodują dorabianie ideologii);

• niejasno określone oczekiwania;

• niechęć do rezygnacji z dotychczasowych przywilejów;

• poczucie zagrożenia, strachu, lęku przed zwolnieniem (na skutek niejasnej, niepełnej informacji);

• świadomość słabych stron proponowanych zmian;

• poczucie, że sytuacja wymyka się spod kontroli;

• niechęć do wzmożonego wysiłku (lenistwo);

• negatywne wcześniejsze doświadczenia.

cytat1 Źródło: Źródła oporu, 19.12.2013 r., dostępny w internecie: pl.wikipedia.org [dostęp 27.03.2020 r.].

Henryk Skorowski Polskie przemiany w perspektywie politologiczno‑socjologicznej

Najważniejsza przemiana w zakresie życia społecznego dotyczy, bez wątpienia, powrotu do autentycznego samorządu terytorialnego. Jest faktem bezspornym, że polskie przemiany ustrojowe pozwoliły wrócić do autentycznych społeczności lokalnych i ich samorządności, co było niemożliwe w okresie totalitaryzmu. W tym sensie polskie przemiany pozwoliły powrócić do tzw. raju utraconego w poprzednim systemie. Wszystkie nurty polityczne uznały ten fakt za pozytywny. (…)

Ważnym osiągnięciem polskich przemian na płaszczyźnie społecznej jest także problem środków masowego przekazu. Środki masowego przekazu, nazywane też często środkami komunikowania społecznego, znalazły swoje trwałe miejsce we współczesnym społeczeństwie demokratycznym, a tym samym – w życiu dzisiejszego człowieka. Są one bez wątpienia wielkim dobrem, zarówno dla poszczególnych jednostek ludzkich, jak i całej społeczności narodowej, państwowej i międzynarodowej. Jest bowiem niezaprzeczalnym faktem, że w dobie dzisiejszej systematycznie zwiększa się zarówno zasięg, jak i siła ich oddziaływania na poszczególne sfery życia człowieka i społeczeństw. (…)

Polskie przemiany doprowadziły także do poszerzenia się zdecydowanie pola wolności w odniesieniu do funkcjonowania różnych instytucji życia publicznego, a także w odniesieniu do życia jednostkowego człowieka. (…)

Istotnym osiągnięciem polskich przemian w płaszczyźnie społecznej wydaje się być także porozumienie w sprawie regulacji Kościół – państwo na zasadzie konkordatu. Także w tej sprawie istniała rozbieżność poglądów, które jednak udało się przezwyciężyć. W dyskusji jednoznacznie deklarowano dystans wobec prób tworzenia państwa wyznaniowego. Jasne stanowisko w tej sprawie wyraził także Kościół w słowie pasterskim biskupów polskich o zadaniach katolików wobec wyborów do parlamentu, z 26 sierpnia 1991 roku. Jednocześnie Kościół deklarował swój dystans także wobec państwa laickiego i neutralnego światopoglądowo, jeśli za tymi terminami ukrywałaby się chęć eliminacji treści religijnych z życia państwowego. Przyjęcie takiego modelu świeckości bądź neutralności, w którym każdy musiałby zachowywać się w życiu publicznym jak niewierzący, prowadziłoby do uprzywilejowania światopoglądu ateistycznego bądź agnostycznego, który jako jedyny mógłby być prezentowany na forum zewnętrznym.

cytat2 Źródło: Henryk Skorowski, Polskie przemiany w perspektywie politologiczno‑socjologicznej, „Mazowsze Studia Regionalne” 2014, nr 15, s. 77–89.

Paulina Klepacz Czy jesteś feministką?

Ostatecznie uważam, że każda i każdy z nas niech określa się jak chce, jednak mówiąc o sobie, że jestem feministką, mogę zaprzeczyć stereotypom, pokazać, że feministki są bardzo różnymi osobami, zarówno jeśli chodzi o wygląd, zachowanie, jak i poglądy. Współczesny feminizm jest wewnętrznie bardzo zróżnicowany i to jest OK, to właśnie popycha ten ruch do przodu, jak i pozwala znaleźć w tym wszystkim miejsce dla siebie. Ale wydaje mi się, choć czasami to umyka, że podstawą feminizmu w ogóle jest dążenie do równości i sprawiedliwości i to dla wszystkich, choć zaczęło się od walki o prawa kobiet. A na pewno feminizm nie jest o zabieraniu jednym i dawaniu drugim, a o próbie stworzenia świata, gdzie wszystkim żyłoby się dobrze. Feminizm można więc ogólnie uznać za dążenie do równości, walkę z dyskryminacją ze względu na płeć, narodowość, wyznanie, orientację, status ekonomiczny, jak również pomaganie tym, którzy nie mają warunków, aby upomnieć się o siebie. Feminizm jest też życiem na własnych zasadach, tak jak tylko chcemy, dopóki nie krzywdzimy naszym postępowaniem innych. Feminizm uwrażliwia na wszelkie nierówności i uczy szacunku do innych, nieoceniania cudzych wyborów.

cytat3 Źródło: Paulina Klepacz, Czy jesteś feministką?, 14.01.2020 r., dostępny w internecie: glamour.pl [dostęp 27.03.2020 r.].

Feminizm

feminizm [łac. femina – kobieta], nazwa bardzo szerokiego ruchu o charakterze politycznym, społecznym, kulturowym i intelektualnym, którego różne orientacje, szkoły, teorie i badania łączy wspólne przekonanie, że kobiety były i są przedmiotem dyskryminacji.

(…) Feministki nie tylko walczą o prawa kobiet, próbują przede wszystkim zrozumieć, jakie są przyczyny braku faktycznego równouprawnienia, zwłaszcza na jakich przesłankach jest skonstruowana wizja świata, w którym kobiety czują się »inne« i najczęściej – pod wieloma względami – »gorsze«.

Celem pierwszych feministek była pomoc kobietom, ulżenie ich losowi, wsparcie na drodze do społecznego usamodzielniania się. Za najważniejszy wspornik kobiecej samodzielności uznawano w XVIII w. prawo do wykształcenia. Edukacja miała być zarówno środkiem do indywidualnego szczęścia kobiet, jak i do wzmocnienia rodziny (kobieta wykształcona będzie lepszą żoną i matką – dowodziła jedna z pierwszych feministek, M. Wollstonecraft). W XIX w. feministki domagały się kolejnych praw dla kobiet: prawa do pracy, do własności, do zachowania własnego majątku po zamążpójściu, do wolności słowa, równych praw w obrębie rodziny, wreszcie – praw wyborczych (sufrażystki). W 2. połowie XX w. do pakietu praw polityczno‑społecznych dodały prawa w zakresie zdrowia reprodukcyjnego i wolności indywidualnych (prawo do edukacji seksualnej, prawo do aborcji, walka z przemocą w rodzinie i molestowaniem seksualnym). Powszechną stała się świadomość, że do pełnej realizacji postulatu równouprawnienia jest potrzebne ujawnienie i zniesienie różnych, w tym ukrytych, form dyskryminacji. W 1979 Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło konwencję W sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet. Dotyczy to przede wszystkim rewizji podręczników i programów szkolnych. Feministki walczą również z wzmacniającymi nierówności stereotypowymi wizerunkami kobiet kreowanymi przez media, zwłaszcza reklamę (kobieta jako towar, jako obiekt seksualny).

cytat4 Źródło: Feminizm, dostępny w internecie: encyklopedia.pwn.pl [dostęp 27.03.2020 r.].