Brytyjczycy oraz Francuzi podczas I wojny światowej (1914–1918) prowadzili rozgrywkę o wpływy na Bliskim Wschodzie w dość cyniczny sposób. Z jednej strony Londyn, mając nadzieję na podburzenie Arabów do wystąpienia przeciwko Turcji, mamił lokalnych dostojników arabskich obietnicami pełnej niepodległości. Poczynania władz brytyjskich przyniosły nawet spodziewany efekt w postaci powstania Husajna z dynastii Haszymidów, władcy Mekki, i jego syna Fajsala przeciwko Turkom. Z drugiej strony mocarstwa ententy – w tajemnicy przed swoimi arabskimi sojusznikami – ustalały granice stref wpływów w tej części świata. Zapobiegliwi Brytyjczycy i Francuzi już wiosną 1916 r. podpisali porozumienie, zwane układem Sykesa–Picota, w którym dzielili pomiędzy siebie zależny do tej pory od Turków Bliski Wschód: obszary Palestyny, dzisiejszej Jordanii i Iraku miały przypaść Brytyjczykom, a Liban oraz Syria – Francji. Ignorując rozbudzone wśród Arabów nastroje niepodległościowe, mocarstwa ententy zdołały po wojnie swój plan wprowadzić w życie, a nawet zyskać dla niego aprobatę Ligi Narodów w 1920 r. Wystarczyło jednak niespełna 30 lat, aby mocarstwowe plany Brytyjczyków i Francuzów na Bliskim Wschodzie runęły jak domek z kart.