W języku polskim istnieje kilka związków frazeologicznych ze słowem „sentyment”. Można darzyć kogoś sentymentem, wspominać coś z sentymentem, a także wyzbyć się sentymentu. We frazeologizmach tych nieprzypadkowo kryje się pierwiastek uczuciowości. Mianem człowieka sentymentalnego określa się osobę nadmiernie uczuciową, często ckliwą, łatwo się wzruszającą. Takie rozumienie wyrazu „sentymentalny” było rozpowszechnione w XVIII wieku w epoce oświecenia, w której powstał jeden z nurtów literackich – sentymentalizm. Jego twórcy wykreowali sentymentalną wizję miłości, która jako skonwencjonalizowany motyw została utrwalona w wielu późniejszych tekstach kultury.