Żyjemy w świecie, w którym piękno jest jedną z najważniejszych kategorii. Z jednej strony zbieramy i chronimy w muzeach przed upływem czasu rzeczy, które uznajemy za piękne. Z drugiej im mamy wyższy status ekonomiczny, tym więcej pieniędzy jesteśmy gotowi wydać na to, by sprzęty były nie tylko wygodne i funkcjonalne, ale również piękne. Z kolei powszechna estetyzacja życia codziennegoestetyzacja życia codziennego sprawia, że nierzadko pozostajemy pod bardzo dużą presją, by nasze ciała osiągnęły maksimum piękna, jakie jesteśmy w stanie z nich wydobyć. Niekiedy ta presja jest tak duża, a kanony piękna arbitralne i odległe od naszych indywidualnych możliwości, że odmawiamy sobie, z powodu własnego ciała, wszelkiej wartości.

Niestety perswazyjny charakter przekazów kulturowych – nakazujących bycie pięknymi – wcale nie musi rodzić się ze źródłowego poczucia zachwytu, jakie piękno budzi w człowieku. Łatwo to spostrzec, gdy prześledzimy zróżnicowane kanony piękna ze względu na czasy i miejsca, w których obowiązywały. Niełatwo to zrozumieć i wewnętrznie zaakceptować właśnie ze względu na ich perswazyjny charakter. Perswazja jest wyrazem władzy: albo próbą jej uzyskania, albo formą jej podtrzymywania. W przypadku sfery przeżyć estetycznych jest siłą pozwalającą zniewalać ciała, a poprzez ciała również dusze (determinować przeżycia psychiczne).

Dziś nasze przekonania i potrzeby estetyczne napędzają przemysł kosmetyczny, medyczny, odzieżowy... Nie możemy poczuć się zbyt pięknymi, bo nie będziemy potrzebować kolejnych rzeczy do uzyskania lub podtrzymania piękna.

A czym w ogóle jest piękno? Może bogatsza refleksja o pięknie pozwoliłaby nam na częstsze dostrzeganie go tam, gdzie już jest, i cieszenie się nim, a osłabiła imperatyw poszukiwania możliwości realizacji piękna, którego nie ma. Sprawdź, czy pitagorejczycy mogą być twoimi nauczycielami w sztuce afirmacji.